Rozdział: 132

Hikaro po przebudzeniu w sobie Rinnengana rzucił się na Skaidraia, nim do niego doleciał ten wystrzelił w niego kilka swoich promieni.
HU:Shinra-Tensei. (powiedział odbijając techniki przeciwnika)
Następnie w mgnieniu oka pojawił się obok Skaidraia i walnął go w twarz, posyłając kilka metrów dalej.
SD:Co, jak taki śmieć zdołał mnie trafić?
Hikaro nie czekając na nic od razu ruszył na przeciwnika, zaczynając na niego nacierać. Jednak nie nacieszył się tą chwilą długą, gdyż po kilku sekundach Skaidrai chwycił za jego dłoń.
HU:Co?
Z szyderczym uśmiechem Skaidrai otoczył swoją dłoń czymś, co co przypominało ostrze czakry, i wbił je Uzumakiemu w brzuch, ten splunął krwią i zaczął lecieć bezwładnie ku ziemi.
BU:Hikaro!
Y:Pośpiesz się, i szukaj tego amuletu.
BU:Wiem przecież, już prawie go mam.
Nagle ktoś położył dłoń na ranie Hikaro, która z każdą chwilą się coraz bardziej goiła, gdy chłopak spojrzał do kogo należy, spostrzegł swoją matkę, oraz jej młodszą wersje.
HU:M...mamo, ty żyjesz?
FS:Tak, nim dostaliśmy tym atakiem pokryliśmy się powłoką Susanno, i musiało minąć kilka minut  zanim wyleczyliśmy dostatecznie rany.
SD:Muszę przyznać że jesteście nie złe, ale drugiego ataku nie ma szans byście przeżyli. (powiedział wystrzeliwując średniej wielkości kulę chakry)
Teraźniejsza Sarada próbowała aktywować swoje Susanno, ale przez nie do końca wyleczone rany, nie mogła go utrzymać. W tym momencie Boruto znalazł amulet.
BU:Znalazłem, Yarukari trzymaj. (powiedział radośnie rzucając amulet)
Y:No wreszcie, dłużej się nie dało, co? (odparł zakładając go)
Kiedy oboje go założyli, ich amulety zaczęły świecić i przyciągać ich do siebie, aż się zderzyli przodem, po czym rozbłysło jasne światło. Gdy technika Skaidraia była kilka centymetrów od Sarady oraz Hikariego, nagle została odbita.
-W porządku!