Rozdział: 94

Po zderzeniu się technik Boruto oraz Zoriego nastąpiła ogromna gigantyczna eksplozja, w której oboje jakby wyparowali.

S:Boruto!

KU:Ej, Pokaż się.

M:Boruto!

Przyjaciele bez przerwy starali się go znaleźć, lecz zapadający zmrok im to coraz bardziej utrudniał. Po kilku godzinach postanowili jednak zrezygnować.

KU:Boruto nie mógł tego ataku przeżyć. (stwierdził czarnowłosy uchiha)

S:To niemożliwe.. (powiedziała czarnowłosa a do jej oczów napłynęły łzy)

M:Sarada lepiej będzie jak wrócimy, i tak pewnie nam się oberwie za opuszczenie wioski bez mistrza.

S:Do...dobrze.

Kiedy trójka przyjaciela wróciła, nie daleko miejsca w którym stali leżał nieprzytomny Boruto. Jakiś czas później obok niego szła jakaś postać, gdy go zobaczyła, natychmiast go wzięła i się nim zajęła.

Kilka dni później.....

Niebieskie oczy blondyna zaczęły się otwierać, pierwsze co zobaczył to że znajduje się w jakimś nie wielkim domku. Chłopak chciał wstać , ale poruszanie się sprawiało mu nie lada problem.

-Nie powinieneś wykonywać jakiekolwiek ruchu (powiedział jakiś głos za drzwi)

Po chwili do pokoju weszła jakaś czerwonowłosa kobieta.

BU:Kim jesteś i gdzie ja jestem?

A:Nazywam się Alie i jesteśmy u mnie w domku. Znalazłam ciebie nieprzytomnego na plaży, więc postanowiłam cię zabrać i się tobą zająć. Przez jakiś czas będziesz musiał przejść rehabilitację, by móc chodzić.

BU:Rozumiem.

I tak Boruto przez jakiś czas musiał się wykurować, przez pół roku chodził z pomocą dziewczyny, następnie przez 2 i pół roku mógł już chodzić z pomocą chodzika i ostatnie pół roku mógł już chodzić o własnych siłach. I tak minęły mu już 3 lata. 16-letni Boruto po wróceniu do pełni sił, zamierzał wracać do wioski.

BU:Dzięki za pomoc w wyleczeniu mnie.

A:Nie ma za co.

BU:Ja będę musiał już lecieć, mam nadzieje że się jeszcze kiedyś spotkamy.

A:Byłoby fajnie, do zobaczenia.

BU:Na razie.

Uzumaki zaczął wracać do swojej wioski, przez ten czas sporo sobie przypomniał ze swojego poprzedniego życia.

B:”Już sporo pamiętam, ale nadal nie wszystko. Z resztą z czasem sobie to pewnie także przypomnę.”